Rozdział siedemnasty "Odwiedziny nienawidzonego ojca i skrzydła"

OGÓLNIE

Źrenice ich oczu zlały się w jedno. Jego znacznie się powiększyły i zabłyszczały. Emanowały radością. Troską..  Ona tkwiła w osłupieniu. Nie wiedziała do końca co się właściwie dzieje. Jednak nie zaprzestawała uwagi białowłosego. Nie zamykali oczu. Nawet żadne z nich nie zamrugało. Bali się stracić kontakt wzrokowy. Trwali w tej jednej sekundzie, nie myśląc o mijających minutach. Jakby  zatrzymali się w czasie. Znaleźli się w świecie, gdzie nic innego się nie liczy prócz ich spojrzeń. Ich ciała wciąż w tej samej, stałej pozycji jakby zmrożeni swą obecnością, bliskością. Oby dwoje nie dawali oznaki życia. Dusze zamarły w ciałach jak w pustych klatkach, z których nie ma wyjścia.
Jasnowłosa możliwe, że oswoiła się z zaistniałą sytuacją, gdyż w jej oczach zamajaczyły iskierki spokoju, szczęścia..
Nie wiedzieli co się dzieje w otoczeniu do okoła nich. To było nieistotne. Zasięg wzroku dwóch par oczu nie sięgał poza przeciwległe obręcze skierowanych ku sobie tęczówek zastygniętych w jednym obiekcie zandującym się przed każdym z nich. Wyglądało to tak jakby patrzyli na swoją pasję, dzieło ukończone po kilkuletniej pracy lub drogocenny skarb, który gdy tylko pęknie, rozbije się, zabierze esencje życiową właścicielowi bezcennego przedmiotu. [Teraz sory, ale nie stworzę tak szybko jelsy. Co to to nie! Muhahaha!! Ja zła! dop. aut.]
-Co tu..- z transu wydarł ich dopiero głos z poza zasięgu ich wzroku. Oby dwoje zamrugali kilkukrotnie, po czym dopiero jakby zdali sobie sprawę z tego co przed chwilą odstawili. Turkusowooka szybko opuściła objęcia Frosta. Czego nie przemyślała, ponieważ znowu prawie upadła na ciemnokrwisty dywan. Jej bohaterem znów okazał się białowłosy, który ustawił ją w pionie. Ich spojrzenia zetknęły się na sekundę, by na według nich wieki się rozdzielić.
Platynowłosa poprawiła swoją błękitno-turkusową suknie, a kryształki u spodu kreacji zamigotały fioletem w świetle zapalonych pochodni, uczepionych w wyznaczonych miejscach na ogromnych kamiennych ścianach korytarza. Królowa, jak i strażnik zimy spłonęli rumieńcami, co bardzo się uwidoczniało na ich bladych cerach. Odważyli się tylko na utożsamienie głosu, który postawił ich w dość niekomfortowej sytuacji. To była Roszpunka i Anna, które stały jak wryte i spoglądały na nich jak na wariatów.
-Czy my wam przypadkiem w czymś nie przeszko..-
-Nie- przerwała Elsa Annie.-Mogę wiedzieć jak długo tu stoicie?- zapytała spuszczając głowę.
-My?.. Stoimy tu od niedawna. Właśnie szłyśmy na kolację, kiedy.. no.. sami wiecie co- oby dwoje byli zaskoczeni. Ile oni czasu się tak w siebie wpatrywali?- pewnie każdy z obecnych zadawał sobie teraz w myślach takie pytanie.-To my już pójdziemy.. Pa!- teraz "władcy śniegu" zostali sami tkwiąc wzrok w miejsce, gdzie zniknęły dwie kobiece sylwetki. Stali przez dość dłuższy czas we wnerwiającej ich ciszy. W końcu Jack zdobył się pierwszy.
-To.., gdzie tak pędziłaś nie patrząc pod nogi?- zapytał spoglądając na nią z ukosa z lekkim uśmiechem.
-Ja?.. Sama nie wiem- przyznała blondwłosa.-Ale coś mnie trapi od mojego "zmartwychwstania". Czy ty mnie.. nie nawidzisz?- Jack spojrzał się na nią z rozbawieniem, ale, gdy tylko zauważył jej poważną minę, zaczął podziwiać podłogę.-Jack, ja się pytam, bo do pewnego czasu patrzyłeś na mnie wrogo lub ignorowałeś- Niebieskooki skierował na nią swój niewinny wzrok.
-Elsa.., masz rację ze wszystkim co powiedziałaś- to trochę zszokowało turkusowooką.
-Ty.. mnie... nienawidzisz..?- jej kąciki ust zniżyły się smętnie.
-Nie.. znaczy Tak. Yy.. zaczy nie..- nietrudno było zauważyć, że jest zakłopotany. Elsa natomiast próbowała zachować spokój.-Posłuchaj- stanął do niej przodem i popatrzył jej w oczy.-Nienawidziłem cię, bo chciałaś nas zabić, ale zrozumiałem swój błąd. Przepraszam- platynowłosa spuściła głowę.-Zgoda?- zbliżył dłoń do niej.
-Zgoda- odpowiedziała po chwili ściskając ją delikatnie.
-To.. Chodź może na kolację. Pewnie już czekają-
Udali się schodami do jadalni. Na miejscu zajęli swoje krzesła. Elsa się trochę zdziwiła, gdyż nie był obecny Kristoff.
Po kolacji królowa, jak w zwyczaju zabrała głos.
-Anno, dlaczego nie ma Kristoffa?- zapytała spoglądając na siostrę.
-Nie mógł zostać- platynowłosa kiwnęła głową na zrozumienie.

       (W ZAMKU MROKA)

OGÓLNIE

-Nie jęcz. Twój ojciec i tak przybędzie- rzekł po raz dziesiąty książe koszmarów.Nagle w pomieszczeniu spojonym mrokiem rozbłysło rażące czerwone światło.Obecni musięli zakryć oczy by jasność, której tu dotychczas nie było, nie uszkodziła im wzroku. Po kilku minutach wszystko ustało, a ukazał im się dość postawny mężczyzna o lekko opalonej karnacji. Czarne proste włosy przypasowane do smolistego, lekkiego zarostu na podbrudku. Czerwono-szare oczy złowieszczo się uśmiechały. Sam strój wywoływał gęsią skórkę. Szary płaszcz dosięgający do kostek, przy dole lekko spopielony i podziurawiony. Z tego widać było tylko koniuszek czarnego krawatu i spodnie tego samego koloru. Buty zapewne mocno szare, słabo jednak widoczne.
-Vanessa! Stęskniłaś się za ojcem?- uściskał mocno wyraźnie zniechęconą czarnowłosą.
-Tak szczerze, to nie bardzo- wysyczała przez zęby uwolniona, poprawiając swoją  intensywnie fioletową sukienkę za kolana z czarną koronką przy dekoldzie.
-Ciągle się złościsz za tą yy..-
-Lunę. Tak i nigdy ci tego nie wybaczę! To była moja przyjaciółka! BYŁA!- krzyknęła mu prosto w twarz.
-Moja córka nie będzie przyjaźnić się z aniołami jasności! To upokorzenie naszej rasy!- czerwień w jego oczach rozpaliła się groźniej.
-Nie interesują mnie twoje zasady! Nie lubisz ich to trudno, ale mnie w to nie mieszaj!- jej fioletowo-morskie tęczówki przysłoniły czarne jak mroczna nicość źrenice.
-Przepraszam, że przerywam rodzinne sprzeczki, ale nie po to tu przybyłeś, drogi Orfonie- Czarny pan był wyraźnie znudzony zaistniałą sytuacją.
-Oh witaj, Pitch. W takim razie po cóż poleciłeś mi tu bezwłocznie się zławić?- Czerwono-szarooki skrzyżował ręce.-Jest pewien problem z Vanessą. Śmiertelnicy jej nie widzą. Możesz coś zaradzić, drogi Orfonie?- zapytał wprost Czarny pan.
-Hm.. Tak, tak.. Oczywiście, że mogę zaradzić. Vanessa nie ma jeszcze 200 lat. Jednakże jako pierworodna najwyższego i najpotężniejszego mrocznego anioła, może być potraktowana raz wyjątkowo. Podaruję ci twoje własne skrzydła. To powinno pomóc- spojrzał się na córkę. Wymamrotał szeptem jakieś słowa. W tym też momencie czarnowłosa skuliła lekko się w przodzie. Jej usta niemiernie drgały. Z łopatek wychodziły coraz to większe czarne pióra, które rozrywały tył sukienki młodej anielicy. Ona zaś zaczęła coraz głośniej łkać. Zaciskała mocno pięści by stłumić ból, chociażby w małym stopniu. Po długiej męce, dziewczyna opadła z ulgą. Na jej grzbiecie widniały ogromne, czarne, połyskujące skrzydła. -Mogą być?-spytał córkę.
-Dadzą radę- rzuciła sucho. Starała się ukryć spore oczołomienie nowym nabytkiem. Próbowała też ochłonąć po niedawno przeżytym bólu.
-Świetnie! Jutro z rana lecisz do Arendelle- zakrzyknął Mrok.

               *       *        *

-Pamiętasz co masz zrobić?- zapytał jeszcze raz Vanessę.
-Tak. Nie jestem już małym aniołkiem- spławiła jego kolejną pytającą minę.
-Ja po prostu chcę by plan się powiódł-
-Dam radę. Nara!- czarnowłosa wzbiła się w górę i na swoich nowych ciemnych skrzydłach opóściła zamek przez otwarte na szerz okno.

HEJO!

JEST ROZDZIAŁ. ROZCZAROWAŁAM WAS CIĄGIEM WYDARZEŃ? PISZCIE W KOMENTARZACH, BO NIE WIEM CZY SMUTAĆ :(

A NO I WAŻNE INFO!
NA MOIM DRUGIM BLOGU JEST JUŻ PROLOG! ROZDZIAŁ PIERWSZY JEDNAK NIE DZISIAJ, BO CZASU BRAK, ALE POSTARAM SIĘ SZYBKO NAPISAĆ.
WIĘC KTO JESZCZE NIE PRZECZYTAŁ , A JEST ZAINTERESOWANY TO NIECH CZYTA! I SPRAWDZAJCIE TAM NA BIEŻĄCO, BO NIE BĘDĘ TU CIĄGLE INFA O TYM BAZGRAŁA. PODAM JESZCZE RAZ LINK, JAKBY KTOŚ ZAPOMNIAŁ.
http://opowiadaniapisanemiloscia.blogspot.com/
Zachęcam by go czytać, bo będzie czekawy! Tak myślę..

DOBRA, KOŃCZĘ, PA!

     ~ Pasion forever ~