Rozdział szesnasty "Co?! i zgoda na urządzenie balu"

-Nawet nie odpowiesz? Nie obchodzi cię życie tej śmiertelniczki? Ha! Wiedziałem.. Pan księżyc nie raczy się nawet tym zainteresować.. Zwyczajnie tchórzy!- wykrzyczałam do niego z satysfakcją. Wreszcie go pokonam.. Zniszczę wszystkich! Będę panem tego świata!- zachwycałbym się tym dalej, gdyby nie szturchający mnie czarny koń.-Czego chcesz?- stwór zaczął wierzgać i szybko ruszył przed siebie. Chyba odpowiedź była gdzieś indziej. Pozostało mi dojść do jej celu.

Stanąłem na dziedzińcu. Zwierzę biegło dalej, dokładnie za Zamek. Minąłem czarny mur i spojrzałem na zgniłozieloną trawę. Westchnąłem. "Jak nie wytłumaczysz dokładnie, to nic nie zrozumie.."- 
pomyślałem. Przede mną siedziała Vanessa rozmasowywująca sobie czoło.
-Co znowu?-
-Ten twój głupi koniopodobny stwór mnie nie słuchał!- krzyknęła ciemnowłosa z wyrzytem.
-Byłaś w Arendelle?-
-Tak, ale nikt mnie nie widzi- zdziwiłem się trochę.
-A to czemu?-
-Nie wiem. Może księżyc wie co knujesz i..-
-To napewno nie on!- przerwałem.
-To w takim razie kto?- zapytała wstając.
-Nie wiem! Trzeba się dowiedzieć, bo nasz plan nie wypali- zacząłem kierować się w stronę wrót zamku.
-Czekaj!- dogoniła mnie.-Jak ty się chcesz tego dowiedzieć?- spojrzałem na nią.
-Trzeba tu ściągnąć twojego ojca-
-Co?!-
-Słyszałaś! Nie interesują mnie wasze kłótnie. Jutro będziemy go tu gościć.
-A skąd niby wiesz, że wogóle będzie chciał tu się zjawić?- pytała jakby czekała na zmiane mojej decyzji, ale ja muszę zrealizować mój plan.
-Może i jest wyższej rangi, ale jest mi winny przysługę, za pomoc w twojej ochronie- chociaż przyznam, że nie byłem zbyt chętny. Jestem po złej stronie, a musiałem pilnować dziecka. No nie do końca ludzkiego....

               ARENDELLE

ELSA

Po obiedzie Roszpunka poszła się zakwaterować w swoim tymczasowym pokoju. Chciała zostać na kilka dni, a nie wiem jak miała ze sobą walizki, które czekały pod jedną z komnat gościnnych. Pewnie służba zaniosła je tam podczas naszego pobytu w ogrodzie..
Ja zajęłam się sprawami pałacowymi. W pokoju, w którym pracowałam zaczęłam przeglądać stare pergaminy dotyczące handlu granicznego. Po może pół godzinie moim oczom ukazał się długi biały papier. Wzięłam go do ręki. Odczytałam kilka linijek. Zdziwiłam się. To była lista gości, którzy zgodzili się przybyć na bal. Z okazji mojego powrotu! Przecież mówiłam Annie, że muszę to przemyśleć. Westchnęłam. Wyszłam z pokoju i udałam się na dziedziniec.

Przed zamkiem dostrzegłam moją nieusłuchaną siostrę.
-Anno, możemy pogadać?-
-Taak..- powiedziała niepewnie.- Kristoff, poczekaj. Zaraz wrócę- dopiero teraz dostrzegłam blondyna i Svena koło blondynki o niezwyczajnym odcieniu truskawki.
-Coś się stało?- zapytała patrząc jak krzyżuję ręce.
-Mówiłam, że muszę przemyśleć sprawę balu- spuściła głowę.
-Wszystko jest już prawie załatwione. Proszę zgódź się!- patrzyła na mnie udając uroczego szczeniaczka. Tylko, że ja się boję tego przyjęcia. Nie chcę tego co ostatnio..
Spojrzałam jeszcze raz na nią. Ciężko mi odmówić, ale przecież mam jeszcze te rękawiczki. One mi pewnie pomogą, a nie chciałam znowu zasmucać swojej siostry.
-Dobrze- rudowłosa zaczęła podskakiwać z radości. W jej oczach widziałam iskierki szczęścia.-Możesz już wracać do Krostoffa-

Pożegnałam się z siostrą kierując się z powrotem ku wejściu zamkowemu. Postanowiłam powiadomić kuzynkę o pomyśle niebieskookiej.
Zapukałam w ciemne brązowe drzwi komnaty. Otworzyła mi brunetka.
-Chciałam ci powiedzieć, że Ania planuje w najbliższym czasie urządzić bal-
-A.. Tak, tak. Wiem, mówiła mi. Na liście gości widnieje moje nazwisko, a no i Flynna też- czy jeszcze ktoś o tym wie?-Cieszę się. A ty?- pokiwałam sztucznie głową. Punzie chyba to zauważyła.
-Nie ważne- odpowiedziałam na jej nieme pytanie.-Muszę już iść. Kolacja jest po dziewiętnastej- opuściłam pole widzenia zielonookiej.
Teraz spacerowałam niby bez celu po korytarzu dywanem o ciemnym odcieniu czerwieni. Głowę miałam spuszczoną.
Nagle przez mój wrodzony pech potknęłam się sama nie wiem o co. Nie widziałam. Przed upadkiem uratowały mnie jakieś ręce. Niestety po białej karnacji rozpoznałam ich właściciela. Przeniosłam wzrok wyżej i napotkałam błękitne, gdzeniegdzie połyskujące szare metaliczne oczy.

NO HEJO! TAK, WIEM. TERAZ PEWNIE JESTEŚCIE TROSZECZKĘ ZŁE. NIE DZIWIĘ SIĘ WAM, BO WIEM, ŻE ROZDZIAŁU DŁUGO NIE BYŁO, ALE PO PIERWSZE- NIE MIAŁAM WENY, PO DRUGIE CZASU. CIĄGLE GDZIEŚ JEŹDZIŁAM. NO CÓŻ, W KOŃCU ZA DWA TYGODNIE POWRÓT DO SZKOŁY.(EEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE EEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE EEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE EEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE EEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE EEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE EEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE EEEEEEEEEE EEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE(....)EEEEEEEEEEEEE EEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE EEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE EEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE(....) EEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE EEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE EEEEEEEEEEEEEE!!!!)
I PO TRZECIE POCHŁONĄŁ MNIE BLOG szkolazinternatem.blogspot.com. POLECAM GO!

TERAZ CHCĘ ZADBAĆ TROCHĘ O MOJE DWA BLOGI.
LICZĘ, ŻE JESZCZE CZYTACIE ME BAZGROŁKI XD .
NO PAPA!

       ~ Passion forever ~